چرا در « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ »، از لفظ رحمن و رحيم استفاده شده، و از صفات ديگر استفاده نشده است؟
هیچوقت به این مسئله فکر کردید که چرادر بسم ا..الرحمن الرحیم تنها از این دو صفت خدا نام برده شده ؟
زیرا رحمان از اسماء مختص به خداوند است، و در مورد غير او به كار نميرود
صفت «رحمان» اشاره به بخشش همگانی او نیز دارد كه شامل؛ دوست و دشمن، مؤمن و كافر و… ميباشد و همه بندگان از از این لطف خدا بهره مند میشوند و استثنا نداره شنیدید میگن خدا توبه پذیره و گناهای ما زود یادش میره این هم بخاطر همین صفتشه .و صفت «رحيم» اشاره به رحمت خاص پروردگار دارد كه ويژه بندگان مطيع، صالح و فرمانبردار است.
صفت «رحمان» در همه جاي قرآن دیده میشه که این صفت یعنی رحمن شامل حال عموميت است و مختص همه است ، در حالي كه صفت «رحيم» گاهي به صورت خاص ذكر شده، كه در بند بالا ذکر شده است.مانند:
« هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا[1] او كسى است كه بر شما درود و رحمت مىفرستد، و فرشتگان او [نيز] براى شما تقاضاى رحمت مىكنند تا شما را از ظلمات [جهل و شرك گناه] به سوى نور [ايمان و علم و تقوا] رهنمون گردد؛ او نسبت به مؤمنان همواره مهربان بوده است! » و گاهي هم به صورت مطلق آمده، مانند: « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ »
در روايتي از امام صادق ـ عليه السّلام ـ آمده كه فرمود: «خداوند معبود همه چيز است، نسبت به تمام مخلوقاتش رحمان و نسبت به خصوص مؤمنان رحيم است».[2]
رحمان از اسماء مختص به خداوند است، و در مورد غير او به كار نميرود. در حالي كه رحيم هم براي خدا و هم براي غير خدا به كار ميرود. امام صادق ـ عليه السّلام ـ فرمودند: « رحمان اسم خاص است، امّا صفت عام دارد؛ ولي رحيم، اسم عام است به صفت خاص».[3]
با اين مقدمه ميتوان گفت: در آغاز همه كار لازم است از صفتي پیروی كنيم كه آثارش بر سراسر جهان پرتو افكن است، همه موجودات را فراگرفته، گرفتاران را در لحظات بحراني نجات بخشيده است.
و حتی پيامبران نيز براي نجات خود از چنگال حوادث به دامن رحمت خدا چنگ ميزدند، قوم حضرت موسي ـ عليه السّلام ـ براي نجات از چنگال فرعونيان، ميگويند:
« وَنَجِّنَا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ[6] ؛ و ما را با رحمتت از [دست] قوم كافر رهايى بخش! »
بنابراين در مورد آغاز كارها به هنگامي كه ميخواهيم به نام خداوند شروع كنيم، بايد دست به دامن واسعه او بزنيم؛ هم رحمت عام و هم رحمت خاصش. لذا بسم الله با صفت رحمان و رحيم مزين شده است.
آيا براي پيشرفت در كارها و پيروزي بر مشكلات صفتي مناسبتر از اين صفات ميباشد؟
لذا اين دو صفت نسبت به ديگر صفات خداوند داراي عموميت و شمول بيشتري هستند.
به همین خاطر است که ما درآغاز تمام کارهامون از این ذکر استفاده می کنیم و توش یه آرامش خاصی هست کاری که با بسم الله الرحمن الرحیم شروع میشه از لطف و رحمت خداوند بی نصیب نمی مونه و دست شیطون ازاو کار کوتاه